پترا، شهری باستانی، مرکز یک پادشاهی عرب در دوران هلنیستی و رومی، که ویرانههای آن در جنوب غربی اردن قرار دارد. این شهر بر روی تراسی بنا شده که دره موسی (وادی موسی) از شرق به غرب آن را شکافته است – جایی که طبق روایت، رهبر اسرائیلی، موسی، به سنگی زد و آب از آن جاری شد. این دره توسط صخرههای ماسهای احاطه شده که رگههایی از رنگ قرمز و بنفش دارد که به زرد کمرنگ میرسد و به همین دلیل، پترا در قرن نوزدهم توسط جان ویلیام بورگون، پژوهشگر کتاب مقدس انگلیسی، «شهری به رنگ سرخ گل رز که نصف به قدمت زمان است» نامیده شد. شهر مدرن وادی موسی که در مجاورت شهر باستانی قرار دارد، عمدتا به سیل مداوم گردشگرانی که همچنان از این مکان بازدید می کنند، خدمت رسانی می کند.
نام یونانی پترا (“صخره”) احتمالا جایگزین نام کتاب مقدسی سلا شده است. بقایای دوران پارینه سنگی و نوسنگی در پترا کشف شده است و ادوميان نیز شناخته شده که حدود ۱۲۰۰ قبل از میلاد مسیح این منطقه را اشغال کرده بودند. قرن ها بعد، نبطیان، قبیله ای عرب، آن را تصرف کردند و آن را به پایتخت پادشاهی خود تبدیل نمودند. در ۳۱۲ قبل از میلاد، منطقه توسط نیروهای سلوکی مورد حمله قرار گرفت، که در تصرف شهر شکست خوردند. تحت حکومت نبطیان، پترا به عنوان مرکز تجارت ادویه که شامل قلمروهای متفاوتی مانند چین، مصر، یونان و هند می شد، رونق گرفت و جمعیت شهر به حدود ۱۰,۰۰۰ تا ۳۰,۰۰۰ نفر افزایش یافت.
با شکست نبطیان توسط رومیان در سال ۱۰۶ پس از میلاد، پترا بخشی از استان رومی عرب شد، اما تا زمانی که تغییر مسیرهای تجاری باعث کاهش تدریجی تجارت آن شد، همچنان شکوفا بود. پس از اینکه زلزلهای (نه اولین مورد) در سال ۵۵۱ به شهر آسیب رساند، به نظر میرسد سکونت قابل توجهی در آن متوقف شده است. حمله اسلامی در قرن هفتم صورت گرفت و یک پایگاه صلیبی گواه فعالیت در آنجا در قرن دوازدهم است. پس از جنگهای صلیبی، این شهر تا زمانی که در سال ۱۸۱۲ توسط جهانگرد سوئیسی یوهان لودویگ بورکهارت دوباره کشف نشد، برای غرب ناشناخته بود.
حفاریهای انجامشده از سال ۱۹۵۸ به نمایندگی از مدرسه باستانشناسی بریتانیا در اورشلیم و بعداً مرکز تحقیقات شرقی آمریکا، دانش ما را درباره پترا به طور قابل توجهی افزایش داد. معمولاً از طریق یک تنگه باریک به نام سِیق (وادی السیق) از شرق به ویرانهها نزدیک میشوند. از جمله اولین مکانهایی که از سِیق دیده میشود، خزانه («گنج») است که در واقع یک آرامگاه بزرگ است. الدیر («صومعه») یکی از مشهورترین بناهای سنگی پترا است؛ این نمای ناتمام یک آرامگاه است که در دوران بیزانس به عنوان کلیسا مورد استفاده قرار میگرفت.
بسیاری از آرامگاههای پترا دارای نمایهای مفصل هستند و اکنون به عنوان مسکن استفاده میشوند. مکان قربانیکردن مرتفع، محرابی آیینی متعلق به دوران کتاب مقدس، مکان به خوبی محافظتشدهای است. برای تأمین جمعیت زیاد شهر باستانی، ساکنان آن یک سیستم هیدرولوژیکی گسترده شامل سدها، آب انبارها، کانالهای آب حفرهشده در صخره و لولههای سفالی را نگهداری میکردند. حفاریهایی که در سال ۱۹۹۳ آغاز شد، چندین معبد و بنای یادبود دیگر را آشکار کرد که نشانهایی از سنتهای سیاسی، اجتماعی و مذهبی شهر باستانی ارائه میدهد. این ویرانهها در برابر سیل و سایر پدیدههای طبیعی آسیبپذیر هستند و همچنین افزایش رفت و آمد گردشگران نیز به بناها آسیب رسانده است. پترا در سال ۱۹۸۵ به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شد.