توسط : 
چرا ایرلند دو کشور است؟
جزیره ایرلند شامل جمهوری ایرلند که یک کشور مستقل است و ایرلند شمالی که بخشی از بریتانیا است، می‌شود.
جمهوری ایرلند تولد دشواری داشت. شهروندان این کشور که از قرن سیزدهم تحت حکومت بریتانیا بودند و بسیاری از آن‌ها کاتولیک‌های سرکوب‌شده‌ای بودند، برای رهایی از تسلط بریتانیا در چند قرن بعد تلاش کردند.
وضعیت ایرلند در آغاز قرن بیستم به شدت تغییر کرد. در سال ۱۹۱۹، یک جمهوری ایرلندی توسط حزب ملی‌گرای ایرلندی، سین فین، اعلام شد. بریتانیا با مواجهه با جنگ داخلی در ایرلند، این جزیره را در سال ۱۹۲۰ به دو بخش تقسیم کرد که هر کدام پارلمان جداگانه‌ای داشتند: شمال شرقی عمدتا پروتستان و جنوب و شمال غربی عمدتا کاتولیک. با این حال، جمهوری‌خواهان با این فرمول مخالفت کردند و در سال ۱۹۲۲ دولت آزاد ایرلند تشکیل شد. تقریباً بلافاصله، شمال شرقی – ایرلند شمالی – از آن خارج شد و خودمختاری را در چارچوب بریتانیا پذیرفت.
دوبلین به عنوان پایتخت دولت آزاد ایرلند تعیین شد و در سال ۱۹۳۷ قانون اساسی جدیدی نام کشور را به ایره یا ایرلند تغییر داد. در سال ۱۹۴۹، این کشور به یک جمهوری تبدیل شد و از کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا خارج شد.
اکثریت پروتستان و اقلیت کاتولیک در ایرلند شمالی تقریباً از همان ابتدا با هم درگیر بودند. در سال ۱۹۶۹، افزایش خشونت بین این دو گروه منجر به استقرار ارتش بریتانیا برای حفظ صلح شد و سه سال بعد، حملات تروریستی در ایرلند و بریتانیا منجر به حکومت مستقیم ایرلند شمالی توسط پارلمان بریتانیا شد. در سال ۱۹۸۵، یک پیمان انگلیس-ایرلند به جمهوری ایرلند نقش مشاوره‌ای در اداره ایرلند شمالی داد. در سال ۱۹۹۳، جمهوری ایرلند و بریتانیا بر سر چارچوبی برای حل مشکلات و آوردن صلح پایدار به این منطقه آشفته توافق کردند.
جمهوری ایرلند و بریتانیا و ایرلند شمالی در اول ژانویه ۱۹۷۳ به جامعه اقتصادی اروپا پیوستند و در سال ۱۹۹۳ در اتحادیه اروپا ادغام شدند. هنگامی که بریتانیا پس از همه‌پرسی نزدیک در سال ۲۰۱۶ طرح خروج از اتحادیه اروپا را اعلام کرد، تأثیر این ابتکار بر ایرلند شمالی به موضوع اصلی بحث تبدیل شد.
