چه اتفاقی برای مگالودون افتاد؟
مگالودون (Carcarocles megalodon) بلای دریاها در حدود ۲۳ میلیون تا ۲.۶ میلیون سال پیش، در دوران میوسن و پلیوسن بود. بزرگترین مگالودونها احتمالاً حدود ۱۷.۹ متر (۵۸.۷ فوت) طول داشتند که آنها را به بزرگترین کوسهها، بزرگترین ماهیها و حتی احتمالاً بزرگترین شکارچیان دریایی شناخته شده تبدیل کرد. به طور طبیعی، مردم مجذوب این موجود هستند و حتی برخی از آنها میپرسند که آیا این هیولای دریایی ممکن است هنوز در اقیانوسهای مدرن پرسه بزند. آیا هنوز وجود دارد؟
شواهد فسیلی نشان می دهد که مگالودون ها قبل از حدود ۲.۶ میلیون سال پیش، در طول دوره ای از سرد شدن و خشک شدن در بسیاری از نقاط جهان، منقرض شده اند. این تغییرات ممکن است مربوط به بسته شدن راه های دریایی باشد که شمال از آمریکای جنوبی و اوراسیا را از آفریقا جدا می کند. برای مثال، ظهور تنگه پاناما، احتمالاً جمعیت شکارچیان و طعمه ها را به طور یکسان تقسیم کرد و جریان های اقیانوسی را از مسیرهای معمول خود منحرف کرد. ترکیبی از تغییرات محیطی و بالا آمدن دیوارههای خشکی تقریباً به طور قطع زنجیرههای غذایی دریایی را مختل کرده است، از جمله آنهایی که از نهنگهای بالین (که از کریل و زئوپلانکتون تغذیه میکنند) حمایت میکنند، که دانشمندان معتقدند طعمه اصلی مگالودونها هستند. با وجود کوسههای سفید و نهنگهای قاتل اولیه که در آن زمان به رقبای قدرتمندی با مگالودونها تبدیل شدند، مگالودونها طعمههای کمتری پیدا کردند و جمعیتهای آنها سقوط کردند.
بسیار بعید است که مگالودون ها همچنان در زیر امواج کمین کنند. دانشمندان این را می دانند زیرا صدها دندان فسیلی (و چند مهره) در مناطقی که زمانی دریاهای کم عمق در دوران میوسن و پلیوسن بودند، پیدا شده است. ظاهراً برخی از فسیلهای مگالودون مربوط به دوران پلیستوسن (۲.۶ میلیون تا ۱۱۷۰۰ سال پیش) هستند، اما این ادعاها قابل اعتماد نیستند. تاکنون هیچ مدرک مستقیمی از زندگی مگالودون ها در دوران مدرن یافت نشده است. به عنوان مثال، شواهد غیرمستقیم جدی، مانند آثار گازگرفتگی به اندازه مگالودون (عرض ۳ متر [۹.۸ فوت) که روی گوژپشتهای امروزی و نهنگهای آبی ظاهر میشوند، نیز وجود ندارد. در مورد چشم انداز یک جمعیت منزوی در اعماق اقیانوس که از چشمان کنجکاو ماهواره ها و زیردریایی های انسانی پنهان است، چطور؟ این سناریو نیز بسیار بعید است، زیرا شواهد نشان میدهد که مگالودونها برای بچههای خود در مناطق کمعمق (مانند دریای کارائیب و مدیترانه) مهدکودک ایجاد کردهاند و در این محیطها و سایر محیطهای دریایی با نور خوب، مانند چند صد متر اول شکار میکنند. زیر امواج به هر حال، بخش عمده ای از غذای آنها – نهنگ ها (و کریل هایی که نهنگ ها به آن وابسته بودند) – نیز در آنجا زندگی می کردند.
دیدگاه کاربران (1 دیدگاه)